Najciekawsze przesądy - Czarny kot

Mamy już XXI wiek, a jednak w dalszym ciągu wierzymy w różnego typu przesądy. Jednym z nich jest pechowa moc czarnego kota. Jaka jest geneza tego przesądu i czy może w nim być choć odrobina prawdy.

Początek wierzeń związanych z kotami odnajdujemy w starożytnym Egipcie. Koty były emanacją istot boskich, które towarzyszyły bogini Bastek, w mitologii egipskiej bogini miłości, radości, muzyki, tańca, domowego ogniska, płodności. Wierzono, że Bastet chroni mężczyzn przed chorobami i demonami. Przedstawiana była jako kot lub kobieta z głową kota, często ze skarabeuszem na głowie. Koty były uważane w Egipcie za zwierzęta święte. Zabicie kota groziło surową karą. Zdarzyło się, że gdy jeden z członków rzymskiej delegacji przypadkowo zabił kota, tłum zlinczował żołnierza. Wrogowie Egipcjan wykorzystywali fakt, że Egipcjanie nie chcieli zranić swoich bóstw, wystawiając koty w bitwach przed własnych żołnierzy w pierwszym szeregu (bitwa pod Peluzjum w 525 roku p.n.e.).
Po śmierci kota opiekunowie golili sobie brwi (gdy zmarł pies, golili również głowy), a następnie balsamowali zwłoki. Ważne kocie nekropolie istniały w Bubastis w Dolnym Egipcie, Speos Artemidos w Środkowym Egipcie i Memfis (Sakkara). W tych trzech miastach cmentarze te używano przez kilka wieków, a w każdym z nich pochowano tysiące kotów. Współcześnie znaleziono tam wiele kocich mumii, które obecnie znajdują się w muzeach całego świata.
Pierwsze negatywne kojarzenie tych zwierząt z magią i tworzenie związanych z nimi zabobonów, zawdzięczamy mitologi germańskiej, a konkretnie Freji, która była bóstwem wegetacji, miłości, płodności i magii. Ponadto patronowała wojnie, 1/2 poległych wojowników podlegała jej władzy. Jej mężem był Od (letnie słońce), córkami Hnoss ("skarb") i Gersimi ("klejnot").
Według mitów uważana za najpiękniejszą z bogiń, jej obecność na Asgardzie gwarantowała innym bóstwom szczęśliwe życie. Jej atrybutem był złoty naszyjnik Brisingamen. Freja posiadała też drugi naszyjnik, Hildiswin, wykuty przez dwóch braci — Daina i Nabbiego, krasnoludzkich złotników. Często towarzyszyły jej małe białe koty, które powoziły jej rydwanem.

W późniejszych czasach kościół przypisał Freji cechy rozwiązłości, wzbudzania zgubnej namiętności i parania się czarami. A że w mitologii powiązano ją z kotami, łatwo się domyślić, że te zwierzęta, stały się towarzyszami wiedźm.

Na złą sławę czarnych kotów wpłynęły bezpośrednio krucjaty i okres polowań na czarownice w Europie. Uważano, że koty posiadają nadprzyrodzone moce oraz, że widzą świat niedostępny ludziom. A ponieważ czarne koty są niewidoczne w nocy uznano, że czarownica wciela się w niego, by pod osłoną zmroku szkodzić ludziom. I to już wystarczyło by skazać i wykończyć około 35000 potencjalnych czarownic o ich kotach nie wspominając.

Ponieważ głupota ma się zawsze dobrze, do dzisiaj pokutuje przesąd, że czarny kot przynosi pecha. Dlatego gdy czarny kot przetnie naszą drogę uznajemy to za zwiastun pecha.

Najlepszym podsumowaniem może być cytat z Groucho Marxa, który stwierdził: „widok czarnego kota przecinającego drogę oznacza, że zwierzę dokądś idzie”.