Najsłynniejsze przepowiednie - Przepowiednia Wernyhory

Przepowiednia autorstwa legendarnego Wernyhory. Jej najpopularniejszą wersją jest redakcja z 1809 r, która miała sprawiać wrażenie, że powstała jeszcze w czasach konfederacji barskiej.

Tekst proroctwa: "Polacy teraz w swoich zamiarach upadną i Polska trzykroć będzie rozszarpana. Różni ludzie kusić się będą o jej odbudowanie, ale nadaremnie. Przyjdzie wielki mąż od zachodu: Polacy oddadzą się jemu na usługi; wiele im przyobieca, a mało uczyni: chociaż nazwą się znowu narodem, będą jęczeli pod jarzmem Niemców i Moskali. Potem zostanie ich królem człowiek zły i zacięty, który wiele krwi przeleje. Polacy powstaną przeciw niemu, i jeszcze upadną przez nieład i niezgodę. Długo niewola i ucisk rozciągną się nad nimi; aż na koniec zajaśnieją błogie czasy, kiedy naród bogaty sypnie pieniędzmi, Mahometanie w Horyniu napoją swoje konie, i Moskale dwa razy na głowę pobici zostaną: raz pod Batowem około Semi-mohił (siedmiu mogił), drugi raz pod Starym Konstantynowem w jarze Hanczarycha zwanym. Od tego czasu Polska zakwitnie od Czarnego do Białego morza i będzie trwała po wieki wieków".

Najprawdopodobniej przepowiednia Wernyhory jest mistyfikacją powstałą już po opisanych wydarzeniach, sporadycznie uaktualniana w ciągu lat. Zwrot: Od tego czasu Polska zakwitnie od Czarnego do Białego (Bałtyckiego) morza i będzie trwała po wieki wieków wyraźnie nawiązuje do czasów, które jeszcze nie miały miejsca, jednak ogólność tej treści i nawiązanie do Polski od morza do morza podaje w wątpliwość autentyczność owych treści. Jednak opis wydarzeń historycznych we wcześniejszych frazach jest bardziej dokładny. Jeśli ów utwór był mistyfikacją najprawdopodobniej powstawał po wydarzeniach rozbiorowych, kiedy to romantyczni Polacy wiążący nadzieje z Napoleonem marzyli o powrocie do granic Rzeczypospolitej z czasów jej największej świetności. Za autentycznością utworu przemawia jego zbieżność z kilkoma innymi, m.in. z Przepowiednią z Tęgoborza (fragment o Polsce "od morza do morza").

Utwór jest jednym z najbardziej znanych przykładów tzw. "proroczej publicystyki", popularnej w czasach zaborów.