Techniki wróżenia - Bibliomancja

Sztuka wróżenia przy użyciu świętych ksiąg (w kulturze europejskiej zwykle Biblii), uznawana za wariant stychomancji. Polega na otworzeniu księgi na losowej stronie (na przykład poprzez postawienie jej na grzebiecie) oraz wskazaniu wersu bądź fragmentu tekstu z zamkniętymi oczami. Odnaleziony fragment ma odpowiadać na nurtujące praktykującego bibliomancję pytania, zawierać porady lub przepowiadać przyszłość. Praktyka ta była również wykorzystywana podczas procesów o czary.

Bibliomancja nie dotyczy jedynie chrześcijaństwa, ale również innych religii i kultur. W starożytnych Chinach używano księgi Yijing (jeden z najstarszych chińskich tekstów klasycznych, reprezentujących rdzennie chińską kosmologię i filozofię. Jest księgą kanoniczną taoizmu i konfucjanizmu. Księga była i jest używana do wróżb, które w starożytnych Chinach pełniły wyjątkową rolę m.in. przy sprawowaniu władzy, organizowaniu ceremonii, wypraw wojennych itd. W tym charakterze była używana przez władców dynastii Zhou, dlatego nazywa się ją także Zhouyi - Przemiany Zhou), w islamie Koranu, starożytni Grecy szukali porad w Iliadzie lub Odysei Homera, Rzymianie używali ksiąg sybillińskich (zawierały przepowiednie. Zasięgano rad z ksiąg sybillińskich, gdy miasto miało kłopoty. Zazwyczaj rada ta polegała na przyjęciu do rzymskiego panteonu bogów jakiegoś nowego boga i rozpoczęcie oddawania mu czci. Księgi kupił od Sybilli z Kyme Tarkwiniusz Pyszny. Legenda mówi, że sama Sybilla zaoferowała królowi dziewięć ksiąg, mówiąc, że ten, kto prawidłowo zinterpretuje ich tekst, pozna przyszłość. Tarkwiniusz odpowiedział, że cena za księgi jest zbyt wysoka, wtedy Sybilla zniszczyła trzy z nich i zażądała za resztę tej samej ceny. Tarkwiniusz znowu odmówił zakupu, a Sybilla zniszczyła kolejne trzy i powtórzyła tę samą cenę. Król kupił wreszcie trzy księgi za cenę, za którą oferowano mu dziewięć ksiąg. Przechowywano je w świątyni Jowisza na Kapitolu i zaglądano do nich na polecenie senatu. W 83 p.n.e. zaginęły w pożarze Kapitolu. Sprowadzono wtedy nowe z Grecji i Azji. Złożono je w świątyni Apollina na Palatynie; zniszczono je ok. 400 roku na rozkaz Stylichona).
.
W chrześcijaństwie wczesnego średniowiecza bibliomancja z użyciem Biblii (korzystanie z ksiąg pogańskich było powszechnie uznawane za przesąd), zwane sortilegium, było powszechne zarówno wśród duchowieństwa, jak i świeckich, mimo potępiania tej praktyki przez autorytety takie jak święty Augustyn czy Grzegorz Wielki oraz liczne synody. Powstawały też bardzo rozbudowane warianty wróżby, np. Sortes Sangalleses, gdzie do wyznaczania kolejnych wersów służyły rzuty kośćmi.
Praktykowanie bibliomancji w chrześcijaństwie było zakazywane począwszy od piątego wieku. Karol Wielki zakazał jej w marcu 789 roku. Mimo tego jednak była ona wciąż powszechnie praktykowana. Istnieje podanie, że nawetświęty Franciszek założył swój zakon po trzykrotnym „skonsultowaniu się” z Biblią.
Scena wróżenia z Biblii przedstawiona jest w powieści Ellis Peters Świątobliwy złodziej dziejącej się roku 1144.
Bibliomancja jest praktykowana również współcześnie, na przykład w obyczaju otwierania Biblii na losowej stronie w poranek dnia Nowego Roku, by temat na niej zawarty stał się ogólną wskazówką na nadchodzący rok. Istnieją również strony internetowe pozwalające na wylosowanie fragmentu Biblii na potrzeby bibliomancji.